ZAAF

 Her şeyin başı zaaf. Hazlarımızı ve zaaflarımızı kontrol edemiyoruz çoğu zaman.Kontrol etsek bu kadar acıyı da çekmiyor olacağız aslında. Zaaf denilen şey o kadar tutkulu ki. Hiç bitmeyecek sanıyoruz. Aynı hataları bıkmadan usanmadan tekrar edip, zaaflarımıza yenik düşüyoruz. Sonuç yine hüsran. Aynı hataları tekrarlayıp doğru bir hikaye çıkmasını beklemek zaten aptallık. Kimse kimseyi değiştiremiyor. Herkesin değişimi, dönüşümü kendi içinde. İçiyoruz, acılarımızın kölesi oluyoruz ve kendimizle çelişiyoruz. Çoğumuzun acıya zaafı var. Başka türlü anlatılamaz çünkü; aynı hataları tekrarlayıp, sonucun değişmesini beklemek. Yok olmaz dediğimiz, asla dediğimiz, bu sefer kesin dediğimiz her şeyi tekrar tekrar yaparken buluyoruz kendimizi. Düşüyoruz, kalkıyoruz, inanıyoruz, seviyoruz, bile bile lades diyoruz. Bile bile o ateşe elimizi uzatıyoruz. Hayatın, yaşamanın, iyi olan, güzel olan her şeyi kaçırarak ömrümüzü geçiriyoruz. Bir nevi bağımlıyız. İnsan bağımlısı olmak, en kötüsü ve bırakılması en zor şeymiş.. Kurtulmak isteyip kurtulamamak çok ağır ve çok büyük zaman kaybıymış.