VAZGEÇMEK

 Bir insan bir insandan nasıl vazgeçme eşiğine gelir. Ben kolay kolay vazgeçemeyen biriyim. Ama hayatta öyle anlar oluyor, öyle şeyler yaşıyoruz ve yaşatıyorlar ki o vazgeçmenin eşiğine geliveriyor insan. Bazı durumlardan sabırla, sevgiyle ve merhametle bile sıyrılamadığımı fark ettim. İçim sızlıyordu, kalbim sıkışıyordu en başlarda. Zamanla alışıyor insan yokluğuna, onun gerçekten gözünde büyüttüğün kişiden bambaşka biri olmasını kabulleniyorsun. Yokluğuyla nasıl baş edebilirim diyorsun ve ediyorsun. Bir daha görmezsem çok canım yanar diyorsun, acın hafifliyor. Zamanla her şey film şeridi gibi gözünün önünden geçiyor ve sadece bir anı olarak kalıyor. Her hatırladığında keşkeler sığdırıyorsun koca yaşanmışlıklara. Öğrendim ki hiçbir acı kalıcı değil bu hayatta. İnsanın alışamadığı hiçbir durum yok bu yeryüzünde. Artık kimse bunu yapmaz demiyorum, diyemiyorum. Yok artık o kadarda değil dediğim her şey tam olarak o kadar ve daha fazlasıymış oysaki. Çok sıkışmışlık hissi yaşadım. Kalbim sıkıştı, yüreğim sıkıştı bütün vücudumun kasıldığını bilirim. Ama vazgeçince de tam geçmek gerekiyor. Bir daha kafamı arkaya çevirirsem biliyorum çünkü neler olacağını. Aldanışlar, aldatmalar, kalp kırıkları ve koca bir hüsran olacak yine. O yollardan tekrar geçmek, tekrar üzülmek, üzmek, kırılıp dökülmek istemiyorum. Seviyorum ve severek vazgeçmenin ağırlığını omuzlarımda taşıyorum. Çok zor her şey o kadar zor ki böyle durumlarda her şey üzerine üzerine geliyor. Sınanıyoruz işte. Ne tarafa kafamızı çevireceğiz ve hangi yolu seçeceğimize dair sınanıyoruz. Umarım herkes doğru yolu bulup, o yol güzergahında ilerler ve bir daha yolunu kaybetmez.