Bir kişiyi ayrılırken tanırsınız derler ya. Ben tam olarak öyle tanıdım ve farkına vardım. Güzellikle anlatılan, alttan alınan, sevgiyle gidilen bir insan biraz olsun dönüşür diye düşünüyordum. Ama alttan alınan şeylerin tekrar yapılmadığını hiç görmedim ben. Kendimi sorguluyordum. Bunu bunun için yapmıştır vs. Biraz iyiye gider belki diye kendimi kandırıyordum. Oysa başlarda böyle değildi. O kadar farklı tanımışım ki. Şu an ki halini tanısaydım zaten sevebileceğim türden bir insan olmazdı diye düşünüyorum.. Hala içimdeki iyiliği korumanın derdindeyim. Kötü bir söz söylemenin kendime zararı olduğunun farkındayım çünkü. Ayrılırken de iyi ayrılmak var. Hayatta neler olabileceğini tahmin bile edemiyorken, bir yerde karşılaştığımızda insan insanın yüzüne bakabilmeli diye düşünüyorum. Ağzımdan çıkacak kelimeleri o kadar özenle seçiyorum ki. Öfkeme rağmen, sinirime dokunan onca şeye rağmen hala tek kötü kelime söylememenin derdine düşüyorum. Ama karşındaki insana bir bakıyorsun. Zaten bu zamana kadar kırıp döktüğü yetmezmiş gibi, bir de ayrılırken çirkinleşip kendi değerini iyice düşürüyor. Üzülüyorum. O kadar üzülüyorum ki. Oysa bir kere olsun yanılmak isterken, bak diyorum yine doğru bir karar vermişsin. Suskunluğumu koruyorum. Uzak durmayı seçiyorum. Çünkü başka türlüsünü karakterime yakıştıramıyorum. Zorda kalınca çirkinleşmenin, hep yanında olduğunu sandığının elinden gittiğini fark edince, sanki bunca zaman sabredenin suçuymuş gibi davranılmasının bir çeşit vicdan rahatlatma olduğunu düşünüyorum. Ne yapabilirim ki; Vicdanlı, sevgi dolu ve saygılı insanlarla karşılaşmak için dua etmekten başka...
Yorumlar
Yorum Gönder