- ZAMAN

Sürekli kendime hatırlattığım bir şeyler var. Yapma dediğim ya da bunu yapmalısın dediğim.
İçi, beyni, kalbi dolu olunca insanın, pek uyamıyor oysa ki kendi öğütlerine bile. Zamanla düzelir dediğim her şeyin başıma daha ağır bir şekilde çöktüğünü gördükçe; Hayat, zamanla da düzelmiyormuş bak dedirtiyor insana.. Düzelmiyor... Anlamsız, garip, saçma, beklemediğim durumların içinde buluveriyorum  kendini. Çıkmaza giriyorum, sıyrılırım diyorum bunu da başarırım diyorum. Hopp.. Yenisi. Neyse ki bir yerden alıp bir yerden veriyor. Bir şeyler alamasam bir ışık, bir umut göremesem neler olurdu bilmiyorum. Herkese yetmeye çalışıp da kendine bile yetememek ne kadar zormuş. Şu görüp geçirdiğim dönemlerin en zor kısmındayım belki de. Belki de bana öyle geliyordur bilmiyorum. Duygularım karmakarışık. Tamam olur dediğim şeylerin bile olmayışı, olmasına engel oluşları yordu beni. Sanırım biraz kendi içine dönmeli insan. Kaçmak çözüm değil ama bazen kaçıp, insanın kendisini bulması lazım. Ben de kendimi bulabilirsem; düştüğüm kuyulardan, gereksiz kabuslardan, uykusuz geçirdiğim günlerden kurtulabilirim belki. Sürekli bir şeyler hatırlatmak kendime ne kadar doğru onu da pek bilmiyorum açıkçası. Ne diyorum ben bu duruma ayakta kalma çabası, kendimce doğru yol da yürüyebilme çabası. Aslında ben hep doğru yolu seçmeye çalıştım kendimce ama bazen kendi doğruların başkalarının doğrularıyla uyuşmayabiliyor.